ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ (2)

Τα χαρακτηριστικά του υπαρκτού πολιτικού συστήματος

Το προ-αντιπροσωπευτικό  ολιγαρχικό πολιτικό σύστημα με τη μορφή της κομματοκρατίας στη εξελικτική του πορεία απέκτησε ορισμένα βασικά χαρακτηριστικά, τα οποία και σηματοδοτούν και τη μελλοντική του πορεία.

Η κατάργηση της έννομης τάξης από το κόμμα

Η υποταγή της πολιτικής εξουσίας του κράτους στις ανάγκες των φορέων που μονοπωλούν την εξουσία, δηλαδή των κομμάτων, ουσιαστικά ανέτρεψε ποικιλότροπα την υφιστάμενη συνταγματική τάξη.Για παράδειγμα:

α) Η λεγόμενη διάκριση των εξουσιών του κράτους –νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική- που εφευρέθηκε για να αποφευχθεί η υπερβολική συγκέντρωση εξουσίας στα χέρια του ενός με αρνητικά αποτελέσματα για την ελευθερία των μελών της κοινωνίας, ουσιαστικά είναι άνευ περιεχόμενου. Το κόμμα έχει ενοποιήσει την κρατική εξουσία, αφού το ίδιο κόμμα κυβερνά και το ίδιο ελέγχει. Η δικαστική εξουσία ως διοικητικός μηχανισμός του κράτους – όχι πολιτικός – εύκολα ελέγχεται.

β)Απόρροια του πιο πάνω είναι το γεγονός ότι ενώ τυπικά το σύνταγμα είναι προεδρικό, στην πράξη λειτουργεί ως κοινοβουλευτικό. Γι αυτό ακριβώς το λόγο και εμφανίζονται τα κόμματα ως κυβερνώντα, συγκυβερνώντα κλπ..

γ)Οι νόμοι ερμηνεύονται κατά το δοκούν  ή ψηφίζονται  νόμοι ανεφάρμοστοι ή παρεμποδίζεται η εφαρμογής τους (πόθεν έσχες των πολιτικών, ασυμβίβαστο πολιτικών, διορισμός συνταξιούχων, νόμος για το ρουσφέτι).

δ)Η υποταγή του συντάγματος στις κομματικές ανάγκες επιβεβαιώνεται και από την υφιστάμενη προνομιακή μεταχείριση των αρχηγών των κομμάτων να εξαιρούνται της εκλογής από τους πολίτες για το αξίωμα του βουλευτή. Αν κάποιος κρίνεται από μια μερίδα πολιτών ότι είναι κατάλληλος για αρχηγός ενός κόμματος, αυτό δεν υποδηλώνει αυτομάτως ότι κρίνεται και από την κοινωνία ως κατάλληλος για το αξίωμα του βουλευτή. Η εξαίρεση από την εκλογή των αρχηγών των κομμάτων είναι αντισυνταγματική, αφού θέτει σε προνομιακή θέση ένα άτομο, ανεξάρτητα αν αυτό εγκρίνεται από την κοινωνία. Στην πράξη αυτό σημαίνει ότι ένα άτομο νομιμοποιείται σε δημόσιο αξίωμα από τη μερίδα των πολιτών – κόμμα  και όχι από το σύνολο των πολιτών. Άρα καταλαμβάνοντας μια θέση ουσιαστικά είναι υπόλογος όχι στην κοινωνία αλλά στο κόμμα , δεν είναι εντολοδόχος της κοινωνίας αλλά του κόμματος.

ε)Η ανατροπή της έννομης τάξης από τα κόμματα επεκτείνεται και στο θέμα της λεγόμενης ασυλίας των πολιτικών, δηλαδή της απάιτησης τους να τίθενται υπεράνω του νόμου. Και ενώ στο υφιστάμενο σύνταγμα δεν προβλέπεται ασυλία για αστικά και ποινικά αδικήματα για κανένα εκλεγμένο αξιωματούχο του κράτους, η συνταγματική τάξη  έχει ανατραπεί με επιμονή των κομμάτων και τις ευλογίες του Γενικού Εισαγγελέα, και έτσι απέκτησαν ντε φάκτο ασυλία ο πρόεδρος και οι βουλευτές για αστικά και ποινικά αδικήματα ή τίθενται υπεράνω του νόμου ελέω θεού ή ιδίου συμφέροντος.

Η ασυλία των βουλευτών για αστικά και ποινικά αδικήματα καταργεί κάθε έννοια ισονομίας  και κράτους δικαίου  και επαναφέρει το θεσμό των προνομίων της παλαιάς δεσποτείας.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ 1ο :Τα κόμματα έχουν επιβάλει παράνομα την ασυλία των εκλεγμένων αξιωματούχων για αστικά και ποινικά αδικήματα και μάλιστα με τις ευλογίες ενός διορισμένου ανεξάρτητου αξιωματούχου, του Γενικού Εισαγγελέα.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ 2ο :Τα κόμματα έχουν ανατρέψει ελέω θεού την υφιστάμενη έννομη συνταγματική τάξη και έχουν υποτάξει την κρατική εξουσία – κάτι που δεν τους ανήκει –στις δικές τους ανάγκες.

Το γεγονός ότι έχει ανατραπεί από τα ολιγαρχικά κόμματα η έννομη τάξη επιβεβαιώνεται καθημερινά από το γεγονός ότι επέβαλαν την «αυτο-ρύθμισή τους».  Δηλαδή, στην περίπτωσή τους δεν ισχύει ο νόμος, αλλά οι επιλογές τους στηρίζονται αποκλειστικά στη δική τους βούληση ως ξεχωριστής οντότητας από το κράτος δικαίου. Έτσι, στην υφιστάμενη πολιτική πραγματικότητα η μεν κοινωνία ετερο-ρυθμίζεται με βάση τους νόμους που ψηφίζουν τα κόμματα, ενώ για τα ίδια δεν ισχύει κανένας νόμος, γιατί αποφάσισαν ελέω θεού να αυτο-ρυθμίζονται!!! Το αποτέλεσμα είναι η επικράτηση μιας γενικευμένης ανομίας, αφού τα κόμματα επέλεξαν να επικρατήσει ο νόμος της δύναμης ή ο νόμος της ζούγκλας.

Η πολιτική ασυλία

Οι πολιτικοί θεωρούν ότι για τις πράξεις τους ή παραλείψεις τους κατά την ενάσκηση των καθηκόντων τους δεν υπέχουν πολιτική ευθύνη. Δηλαδή αυτο-ρυθμίζονται και αυτο-αναγορεύονται ως πολιτικά ανεύθυνοι και απαραβίαστοι κατά το πρότυπό τους , τον απόλυτο μονάρχη. Και ενώ το ατομικό έγκλημα τιμωρείται, το πολιτικό έγκλημα που προκαλεί βλάβη σε πολλούς και είναι πολύ χειρότερο, δεν τιμωρείται.

Η πολιτική ασυλία είναι το εκκολαπτήριο της ανομίας, της διαφθοράς και της διαπλοκής. Είναι η αιτία της ατιμωρησίας για τα  πολιτικά εγκλήματα που διαπράττουν οι «εκλεγμένοι αντιπρόσωποι»  σε βάρος της κυπριακής κοινωνίας.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Πολιτική ευθύνη και πολιτικό δίκαιο στην Κύπρο δεν υπάρχουν θεσμοθετημένα με αποτέλεσμα τη διαφθορά και την ανευθυνότητα.

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΣΥΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΚΚΟΛΑΠΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΑΝΟΜΙΑΣ, ΤΗΣ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ, ΤΗΣ ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ, ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΣΤΕΥΣΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ